skip to Main Content

Altijd Moe

Iedereen is wel eens moe. Maar niet altijd is het vermoeidheid onschuldig en tijdelijk van aard. Alleen in Nederland zijn zo’n 40.000 tot 100.000 mensen die lijden aan chronische, onverklaarde vermoeidheid – in energe zin ook wel het chronische vermoeidheidssyndroom (CVS) of ME (myalgische encephalomyelitis) genaamd. Het kan maanden zo niet vele jaren voortduren en gaat vaak gepaard met klachten als spierpijn, gewrichtspijn, regelmatig terugkerende infecties, gevoelige klieren, concentratie problemen enzovoort.

Monique Hamerslag, (ex-)patiënte, en haar partner Theo Wijlhuizen, internist, hebben de afgelopen jaren ervaring opgedaan met manieren om het herstel van ME/CVS te bevorderen. Veel patiënten kunnen vooruitgang boeken door op vier gebieden kleine veranderingen door te voeren, namelijk hun voedingspatroon, aangepaste bewegingstechnieken, coaching en medicatie, maar vooral vitamine B12-injecties, waarmee de auteur veel ervaring hebben opgedaan.

De schrijvers geven achtergrondinformatie over de ziekte, leggen uit hoe de diagnose tot stand kan komen en presenteren gedetailleerd de door hen toegepaste methodiek. Ook bevat het boek een logboek en informatie waarmee de patiënt de huisarts, fysiotherapeut, coach en familie en vrienden op de hoogte kan stellen van de gevolgde methode en van de manier waarop zij de patiënt hierin adequaat kunnen ondersteunen.

Vermoeidheid is een klacht die ook bij veel andere ziekten voorkomt, zoals kanker en multiple sclerose; veel elementen uit dit boek kunnen dan ook bijdragen aan de kwaliteit van deze mensen. Ten slotte zullen ook mensen die beroepsmatig met dit probleem in aanraking komen en patiënten met ME/CVS beter willen begrijpen, veel van hun gading vinden in dit boek.

bCover_altijdmoe
ISBN: 90389-1259-5

Note E. Metz: In de praktijk valt het resultaat van de cobalamineinjecties tegen, omdat er meer tekorten zijn in de cel dan alleen vitamine B12. Er missen ook altijd zink, selenium, chroom en andere mineralen en vitamines vooral uit de B-groep zoals B 6/pyridoxine. De maag- en darmfunctie moet ook behandeld worden.

Wie weet morgen

‘Wie weet morgen’, het boek dat columniste Christine van Reeuwijk schreef over ‘leven
met een Minimum aan Energie’, trok al veel belangstelling. In een aantal kerken ligt het al op de boekentafel. Daan van der Waals over dit bijzondere boek, dat een brug probeert te slaan tussen ‘zieken’ en ‘gezonden’.

Omgaan met een chronische ziekte

Je zult maar jong zijn en levenslustig, opgaan in het studentenleven, sport beoefenen… en dan merken dat de krachten je begeven. Bijna van de ene dag op de andere tot geen fysieke inspanning meer in staat. Bij het minste of geringste zwaar vermoeid. Je lichamelijke huishouding laat je in de steek. Wat het precies is, de deskundigen weten het niet, maar wat je wel weet is dat je ‘vrienden moet worden met je bed’. Studie afgebroken, weer bij je ouders thuis, uiteindelijk wel op jezelf, maar bijna steeds in die paar vierkante meter van je kamer van waar uit je de buitenwereld aan je ziet passeren.

Christine van Reeuwijk (34 en al twaalf jaar ‘vrienden met haar bed’) maakte het allemaal mee, en ze schreef er ook een boek over: ‘Wie weet morgen, over leven met een Minimum aan Energie’. In pakkende, knap geschreven en bijzonder onderhoudende korte hoofdstukken beschrijft ze haar ziektegeschiedenis en haar ervaringen als patiënte. Hoe ME in iemands leven kan toeslaan, daarover gaat dit boek. Maar daarover niet alleen. Want in ‘Wie weet morgen’ ontmoeten we niet alleen Christine van Reeuwijk, maar ook allerlei mensen om haar heen: familieleden, vrienden, dorpsgenoten, mensen met wie zij optrekt.

Leuke en minder leuke reacties worden verteld. Verhalen van ontroerende trouw en aandacht en lotsverbondenheid en niet te vergeten van humor ‘ondanks alles’, want de positieve levensinstelling en de wil om er het beste van te maken stralen van alle bladzijden af. Maar er zijn ook beschamende voorvallen. Zoals dat van die medicus die na een uitvoerig lichamelijk onderzoek concludeerde: ‘Kanker en tering heb je niet, dus is het psychisch. Je moet voor een flink aantal behandelingen naar de psychiater.’(!) De verhalen over overheidsinstanties zijn ook niet bepaald enthousiasmerend. En dorpsgenoten laten zich niet altijd van hun gunstigste kant zien. Begrip voor wat het leven met ME betekent en respect voor dit kwetsbare bestaan, het is niet vanzelfsprekend.
Dat alles komt op een heel levendige wijze naar ons toe, en daarmee nodigt ‘Wie weet morgen’ ook uit tot zelfonderzoek.

In theorie weten we meestal wel dat een zieke niet samenvalt met zijn of haar ziekte, dat achter een handicap niet een ‘gehandicapte’ maar een mens schuil gaat, dat we meer zijn dan de omstandigheden waaronder wij leven. En toch is het heel moeilijk om dat in praktijk te brengen. Ziekte plaatst een mens in een uitzonderingspositie. Voordat je het weet word je een ‘geval’. Je krijgt een etiket mee. Mensen staan al gauw met een oordeel klaar. Al te gauw denkt men wel te weten hoe het met jou is gesteld of hoe jij je zou moeten voelen. En het vervelende is dat het vaak nog ‘goedbedoeld’ is ook.
Ik moet denken aan het verhaal over Jezus en de blindgeborene. ‘Heeft hij gezondigd of zijn ouders?’ vragen de omstanders. Alweer dat vooroordeel! Ziekte roept angst, verlegenheid, onrust op. We weten er niet goed weg mee; we weten ook geen weg met onze eigen onmacht. Krampachtig zoeken we een verklaring.
‘Dus is het psychisch…’ Zo’n uitspraak zegt meer over de spreker dan over degene die op deze wijze, en nogal kwetsend, wordt toegesproken.

Daan van der Waals

bCover_wieweetmorgen
ISBN: 90526-32014

Back To Top